بعضیها را میشناسم که رفتار روزانهشان هیچ ربطی به شعرشان ندارد!
یعنی فقط وقتی شعر میگویند شاعر هستند؛ بعد تمام میشود، دو مرتبه میشوند یک آدم حریصِ شکموی ظالمِ تنگ فکرِ حسودِ حقیر!
خب، من حرفهای این آدمها را هم قبول ندارم. من به زندگی بیشتر اهمیت میدهم و وقتی این آقایان مشتهایشان را گره میکنند و فریاد راه میاندازند –یعنی در شعرها و «مقاله»هایشان– من تنفرم میگیرد و باورم نمیشود که راست میگویند!
میگویم نکند فقط برای یک بشقاب پلو است که دارند داد میزنند. بگذریم...
فکر میکنم کسی که کار هنری میکند، باید اول خودش را بسازد و کامل کند، بعد از خودش بیرون بیاید و به خودش مثل یک واحد از هستی و وجود نگاه کند تا بتواند به تمام دریافتها، فکرها و حسهایش یک حالت عمومیت ببخشد»
از مصاحبه #فروغ_فرخزاد/
آرش ـ تیر ۱۳۴۳
اینستاjavidanrafi_poem@
تلگرام : javidanrafipoem@